สันติ ลอรัชวี
๑๒ ก.ย. ๔๖
กลางปี ๒๕๔๕ ผมได้มีโอกาสพาคุณนายบังเอิญไปเดินเล่นที่สวนลุมพินีอีกครั้ง
หลังจากห่างหายไปจากสวนแห่งนี้กว่า ๑๕ ปี...
มีบางอย่างเกิดขึ้นในความคิดของผม ณ สวนแห่งนี้...
การได้เห็นความมีชีวิตชีวาของคุณนายบังเอิญ ซึ่งไม่ค่อยได้มีโอกาสมาสัมผัสธรรมชาติซักเท่าไหร่
สัญชาตญาณที่แท้จริง รอยยิ้มเปื้อนน้ำลาย ทำให้ผมตั้งมั่นขึ้นมาว่า ซักวันหนึ่งผมจะพาคุณนาย
ไปอยู่ในบ้านที่มีสวนเล็กๆ ร่มรื่น เป็นธรรมชาติมากกว่าตึกแถวที่เราใช้ชีวิตด้วยกันมาตลอด
รอไปก่อนนะ คุณนาย...
คุณประพาสและคุณนายบังเอิญ
ระหว่างที่ปล่อยให้คุณนายเดินเล่นดมดินดมหญ้าไปตามเรื่อง ความรู้สึกนึงที่เกิดกับผมก็คือ
ความรู้สึกถึงความเป็นส่วนหนึ่งของทั้งหมด ความเป็นสวนเล็กๆในองค์ประกอบ...
ความรู้สึกดังกล่าวนำผมไปสู่ความผ่อนคลาย ออกจากความสำคัญในตัวตน วางตัวเองลง
เป็นความผ่อนคลายที่พิเศษ มันมากกว่าการนอน ดูหนังหรือฟังเพลง ได้พลังบางอย่างกลับมาสู่ชีวิต
ไม่ใช่การปลง แต่น่าจะเป็นการทำความเข้าใจในการดำรงอยู่มากขึ้น
เซ็นทรัล ปาร์ค ในนิวยอร์คคงไม่ต่างจากสวนลุมของเราหรอก...
เพราะเราเป็นแค่คนตัวเล็กๆ เท่านั้น (ไม่ว่าจะเทียบกับสวนลุมหรือสวนเล็กๆ หน้าบ้าน)
คุณกุลสตรี
ปล. ขณะนี้ผมและคุณนายบังเอิญ พร้อมกับคุณประพาสและคุณกุลสตรี
ได้ย้ายไปอยู่บ้านเล็กๆ ที่มีสวนหน้าบ้านแล้ว....
September 22, 2003
สวนลุมฯ
September 17, 2003
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
